Gezur bat esateko adorea
Egun lainotsua. Argazkiaren erdian, zuhaitz erdi biluzi bat, soro berdearen atzean.
Betidanik harritu nau anime batzuek norberarengan sorrarazi ditzaketen nolabaiteko jakin-mina eta egonezina. Gehienak, itxuraz, hain xarmagarriak, eta barruan, korapilatsu baino korapilatsuagoak. Itzel! Hemen, nolabaiteko elkarrizketa xume bezain platoniko bat adibide gisa:
Begira, Araragi,
nolabait, naturaz gaindikoa gortinaren atzean gertatzen ari dena da.
Normalean, eszenatokian gertatzen ari dena ikustea besterik ez duzu.
Horrelakoxea da errealitatea.
Ez baldin badakizu, orduan, onerako da.
Bada, naturaz gaindikoa ezagutzeak
ez dakizkizun gauzen kopurua soilik handitzen du.
Ulertzen dut...
Dena dela,
luzaro egon gara hizketan.
Barkatu zu geldiarazi izana, Hachikuji.
Ez dio axola.
Beti nabil galduta, egia esan.
Nolabait,
ez al dago Araragiren etxea hemendik?
Antza, harat honat nindoan, besterik ez.
Ez zara desagertuko, ezta?
Zure arazoak soilik
Shinobu eta niri irenstarazten dizkiguzu, ezta?
Ez dut alde egingo,
benetan...
Noizbait arazo larri bat badut,
lagunduko zenidake?
Bai, noski.
Jakina, egingo nuke.
Ingelerazkoa (jatorrizkoa, japonieraz), iturrian agertzen den modura:
You see, Araragi-san,
in a way, the supernatural is what’s happening behind the curtain.
Normally you only need to see what’s happening in stage.
That’s how reality works.
If you don’t know, then it’s for the best.
Actually, learning about the susupernatural
only increases the number of things you don’t know.
I see...
Anyway,
we’ve been talking for a while.
Sorry for stopping you, Hachikuji.
It’s fine.
I’m basically always lost.
In a way,
isn't Araragi-san’s house here?
I guess I was just walking around, saying.
You aren’t going to disappear, are you?
You spend so much time worrying about others.
The only people you foist
your problems on are Shinobu-san and me, right?
I won’t leave,
really...
If I’m ever in really bad trouble again,
would you help me?
Sure, I would.
Of course I would.